Op de openingspagina van de site van deze beginnende muzikant staat dat hij zich presenteert in de BBC show van Jools Holland van vrijdag 15 mei. Was het ook niet een jonge gast als James Morrison die gelanceerd werd op deze wijze? Vergelijking met deze andere Brit is gewoon vanwege het bruisende enthousiasme waarmee zijn muziek zich aan laat horen.

Stuk voor stuk knap geschreven puntgave liedjes, waarbij een zekere allure en hitpotentie om de hoek komt kijken. Jon’s muziek is energiek en zonder enig voorbehoud, en laat zich beluisteren als entertainment op uitstekend niveau. Muziek geschoeid op klassieke popmuziek, terwijl het allerminst aanvoelt als een van te voren uitgedacht concept.

Jon Allen ademt passie voor zijn werk. Wellicht zullen er kritische stemmen opgaan die hem willen plaatsen binnen de gepolijste categorie van artiesten als Jack Johnson, Jason Mraz en wie weet Ray Lamontage. Ach, knieroor die daar om maalt. De marges zijn weliswaar dus, maar vooralsnog nemen mijn voelsprieten het op voor de jeugdige onschuld, en wat kan daar nu mis mee zijn? Soms geniet een oude rot de voorkeur vanwege zijn gevoel voor nuance, maar een andere keer wil je gewoon lekker gaan, en simpelweg genieten.

Jon Allen biedt een werkelijk schitterend product aan, en wanneer zijn toekomstig publiek dezelfde open vizier toont als deze ontwapenende nieuwe artiest dan is er een werkelijk fortuinlijke toekomst voor hem weggelegd. Dead Man’s Suit getuigt van fris elan over de hele lijn, en zijn uitstekende teksten verraden dat dit wel eens het zomerschijfje kon worden van een mooie zomer. Dat zijn stem een parallel vertoont met een jonge Rod Stewart is daarbij een leuke bijkomstigheid.